Jednorożec - dla ciekawych
x:21.0489 y:53.1407
Pierwsze wzmianki na temat wsi Jednorożec pochodzą dopiero z połowy XVII w., ale ślady osadnictwa w tym rejonie są znacznie starsze. Wykopaliska, jakie są tu prowadzone dowodzą, że rejon ten był zamieszkały już przed ośmioma tysiącami lat.
W młodszej epoce kamiennej znajdowało się w tym rejonie grodzisko otoczone formowanymi wałami i nieprzebytymi bagnami. Bagna te zostały osuszone dopiero w 1938 r. poprzez regulację pobliskiego odcinka Orzyca.
Wieś powstała najprawdopodobniej na bazie osady bartniczej, która przekształciła się w miejscowość o charakterze rolniczym dzięki przywilejowi nadanemu osobiście przez króla Jana Kazimierza w 1650 r. Przywilej ten dawał mieszkańcom nowe prawa z zachowaniem wszystkich starych i nie narzucał im nowych zobowiązań w stosunku do skarbca królewskiego. Na początku XIX w. we wsi istniała kaplica, urząd i sąd gminny, kasę zapomogowo-pożyczkową, wiatrak, karczmę i urząd straży granicznej. W I połowie XIX w. wieś nawiedzana była przez epidemie cholery, których materialnym świadectwem jest murowana kapliczka pomorowa wybudowana przez mieszkańców w 1831 r. jako wotum przebłagalne. W 1862 r. wybudowano tu pierwszy niewielki drewniany kościół filialny. Niestety spłonął on w niespełna pół wieku, podczas działań wojennych 1914 r. Po pierwszej wojnie światowej, w latach 1918-1919 wybudowano nowy kościół, również drewniany, wg. projektu W. Ferenca. Niestety został on rozebrany w latach 90-tych XX w. i zastąpiony nową murowaną świątynią. Zachowała się jedynie drewniana dzwonnica i drewniany krzyż z 1864 r.
W latach okupacji hitlerowskiej w okolicznych lasach działały partyzanckie oddziały Armii Krajowej („Rabana“ kpt. Rożka), AL („Przeboja“) i Batalionów Chłopskich.
Murowany kościół parafialny pw. N.P. Marii został wybudowany w 1991 r. Charakterystyczne są mury budowli wybudowane z jasnej i ciemnej cegły. Wyposażono go w stylu secesyjnym.